Fly4free.pl

Cave Stream. Świetna jaskinia, którą można pokonać w niecałą godzinę. Woda sięga od kostek, aż do pasa w niektórych miejscach. Jest lodowata i rekomendują używanie pianek. W środku totalna ciemność i musisz mieć naprawdę porządną czołówkę albo latarkę, żeby było ok. Po drodze jest fragment gdzie się czołgasz, bo jest tak wąsko. Nie przeszliśmy jej z powodu braku ekwipunku. Trafiliśmy na parę Kiwi, którzy wybrali się w klapkach i krótkich spodenkach, to po kwadransie wyszli z powrotem, zziębnięci, z gęsią skórką i cali mokrzy :)


Castle Hill. Nieco przereklamowana historia z żyjącymi tu niegdyś Maorysami. 95% zwiedzających - przybysze z Azji. Nic specjalnego. Można ominąć.


Podróżowanie samochodem po Nowej Zelandii to czasem nie są przelewki :)


Lake Lyndon. Małe bajoro, ale fajne lustro :)


U nas wynoszą kanapy do lasu, a tutaj zostawiają telewizory i piekarniki nad jeziorem :)


Lake Pearson


Otira Viaduct. Nie znamy się na budowie mostów, ale dla nas - mistrz!


Największy gagatek w całym Arthur's Pass. Kea - jedyna na świecie papuga górska. Niesamowicie mądra i śmieszna. Podobno potrafią interesować się butami i różnymi częściami ekwipunku campingowego. Ponadto, lubią wygryzać uszczelki szyb w samochodach :) Istnieje kategoryczny zakaz karmienia tych ptaków, co przychodzi z trudnością, bo są tak słodkie. Przechodzą sobie przez główną ulicę wioski jak gdyby nigdy nic, przed przejeżdżającymi samochodami i podchodzą do jedzących ludzi dosłownie na długość ramienia :)









Na koniec jeszcze trzy porównania. Spodobało nam się fotografowanie tych samych miejsc w różnej pogodzie, bo to niesamowite jak szybko i diametralnie potrafi się to zmienić. Zdjęcia po lewej wykonane około 19, zdjęcia po prawej około 9 rano.





Siedem ciekawych faktów, na temat tego, jak podróżuje nam się po kraju Kiwi.

Droga z Greymouth do Westport to kwintesencja Zachodniego Wybrzeża. Przez blisko 100 kilometrów jedzie się skalistą i urwistą drogą usianą mnóstwem zakrętów. Po lewej woda, po prawej góry. Główny punkt na tej trasie to Punakaiki - mała miejscowość rozsławiona przez skały wapienne wyglądające jak piętrzące się jeden na drugim naleśniki. Nazwa adekwatna - Pancake Rocks. Szkoda tylko, że nie trafiliśmy na high tide, bo wtedy fale powodują wyrzucanie wody w górę przez szczeliny pomiędzy skałami i tworzą coś na kształt gejzerów. Ale miejsce bardzo ładne, dobre na 20-minutowy spacer, tym bardziej, że główna atrakcja położona jest 3 minuty piechotą od głównej drogi.











Jak już dojechaliśmy do Westport, skierowaliśmy nasze kroki w stronę Cape Foulwind Walkway. Bardzo przyjemny spacer i super widoki na ocean. Dość długi, bo 2,5hr return ale warto. Tu znajduje się miejsce, które jako pierwsze dojrzał Abel Tasman, odkrywając Nową Zelandię. Na końcu tej drogi znajduje się punkt, gdzie w najlepsze zabawiają się foki, ale w porównaniu z Kaikourą czy nawet The Catlins to tutaj odległość jest ogromna. Nawet nie mamy dobrych fotek, bo było za daleko i pod słońce.











Kolejnym przystankiem było jezioro Rotoroa. Może i ładne ale tyle muszek co tam było rano przed śniadaniem to jeszcze nie trafiliśmy w NZ. Nie dało rady zrobić dosłownie nic. I nie działa na nie żaden preparat, nawet kupiony tutaj, specjalnie na ten konkretny gatunek owada. Nic.







Pojechaliśmy zatem do drugiego z jezior w Nelson Lakes NP - Rotoiti. Fantastyczny spot. Trafiła nam się idealna pogoda, ale nie ma tam nic do roboty, jeśli masz tylko samochód. Potrzeba nam było łódkę, kajak, czy chociażby ponton. Nie dziwimy się już, jeśli ktoś nam mówi, że jego ulubione miejsce na Wyspie Południowej to Rotoiti. Jeśli masz coś co pływa i słońce nad sobą - miazga. Do tego sporo ptaków, które chętnie pozują do zdjęć i jeszcze chętniej wsuwają co się im rzuci.













Popołudniem dotarliśmy do Motueki. To punkt wypadowy zarówno na Farewell Spit (sama północ Płd Wyspy) jak i do Abel Tasman NP. Samo miasteczko nie ma jakichś szczególnych atrakcji i w zasadzie służyło nam do zatankowania Tweety i zrobienia zakupów. Znaleźliśmy jeden ciekawy wrak spoczywający na plaży, który prezentował się okazale, ale nic więcej. Następny stop - Farewell Spit, a potem Abel Tasman. Zrobiliśmy już rezerwację na kajak i będziemy dwa dni wiosłować, a potem trzeciego dnia maszerować. Pogoda ma być złota! :)





Wharariki Beach - najlepsza plaża ever! Mega piach i małe fur sealsy pływające w basenach między skałami! Spójrzcie sami - czy te oczy mogą kłamać?





















Siemano!

Nie było nas przez kilka dni, bo mieliśmy napięty program i ograniczone możliwości czasowe na jakąkolwiek wrzutkę. Jesteśmy już na Północy, klimat zupełnie inny, wieczorami człowiek gorączkowo nie chowa się przed wiatrem w samochodzie. Inna też jest roślinność - zamiast surowych górskich krajobrazów, raczej zielone pagórki. Dużo więcej ludzi, co rzuca się w oczy od razu. Dużo więcej samochodów, a ludzie jakby inni. Na południu każdy się do nas uśmiechał, machał nam, mnóstwo ludzi mówiło "cześć" bez żadnego powodu. Ludzie nawet chcieli robić sobie z nami zdjęcia, jak gotowaliśmy w samochodzie gdzieś w miasteczku. Tutaj, na północy jakby każdy żył swoim życiem, choć ludzie nadal mili.

Na północ przyjdzie jeszcze czas, podsumowanie południa ogarniemy zapewne niedługo, a tymczasem Abel Tasman National Park.

Zamiast standardowego łażenia po wiszących mostach i przemierzania leśnych bezdroży, wybraliśmy kajak. Po blisko dwugodzinnej odprawie, dotyczącej zasad bezpieczeństwa i ogólnego zaplanowania trasy, wsiedliśmy w nasz pomarańczowy wehikuł, razem z plecakami i z namiotem, pomachaliśmy na pożegnanie i ruszyliśmy w drogę.

Najtrudniejszą część naszej trzydniowej wyprawy miał stanowić kawałek odsłoniętego oceanu, zwany Mad Mile, rzekomo niespokojny i czasem mega trudny do pokonania. Wspominali, że będzie ciężko - fakt, ale to co zastaliśmy na wodzie, przeszło nasze oczekiwania. Wysokie fale, bujające kajakiem na lewo i prawo oraz silny wiatr w twarz, sprawiający wrażenie jakbyśmy stali w miejscu. Płynęliśmy po łuku, nieco pod prąd, co wydłużało dystans, bo postawienie kajaku bokiem do fali mogło oznaczać niechcianą kąpiel. A wraz z nią, konieczność suszenia całego naszego ekwipunku, czyli ostatnia rzecz jaka była nam w tej chwili potrzebna. Fakt, że piszemy tego posta, oznacza, że przeżyliśmy, ale po blisko dwugodzinnej walce z pogodą padliśmy na plaży w Anchorage Bay na twarz.

Drugi dzień to już bułka z masłem. Od rana na wodzie totalna flauta. Po dwóch godzinach machania wiosłami dobiliśmy do Mosquito Bay, jednej z przyjemniejszych plaż w całym Parku Narodowym. Na całe szczęście, nazwa tej zatoczki nie ma nic wspólnego z tymi latającymi szkodnikami. Za obiad posłużyła nas zupa z dyni, o której mowa będzie na filmie, który postaramy się zuploadować na dniach. Składu wolicie nie znać, a jedyna pozytywna informacja na okładce puszki to fakt, że w ogóle w tej zupie była dynia. Posileni, powiosłowaliśmy w stronę wyspy Tonga, na której rzekomo uwielbiają się wylegiwać sealsy. A skoro są tam sealsy to znaczy, że my tam jedziemy. Bo lubimy sealsy. W Internecie pełno jest filmików, pokazujących sealsy wdrapujące się na kajaki, zaciekawione cóż to za maszyna do nich przypłynęła. Niestety, trafiliśmy chyba na porę sjesty, bo większość fok leżała do góry brzuchami i nie raczyła nawet wskoczyć do wody. Wprawdzie kilka małych pluskało się w basenach międzyskalnych, ale żaden z nich nie zbliżył się do nas na mniej niż kilka metrów.

Drugi nocleg był na Onetahuti Bay. Spoko plaża i fajny spot do spania. Warto dodać, że pomimo tego, że słońce nas w ciągu dnia nie opuszczało, obie noce w namiocie były chłodne. Szczególnie pierwsza, gdzie musieliśmy odziać się w bieliznę termoaktywną.

Abel Tasman NP to taka perełka na południu. Nie spotkaliśmy chyba jeszcze w NZ osoby, która miałaby złe zdanie o tym Parku Narodowym. Zatem jeśli ktokolwiek ma mocno ograniczony czas na Wyspę Południową, to te rejony wydają się rozsądnym wyborem. Za kajak zapłaciliśmy 189 dolarów za osobę (kajak, water taxi, opłata za pole namiotowe już wliczone).