Fly4free.pl

Do Havelock North przyjechaliśmy aby zobaczyć dwie rzeczy - Te Mata Peak oraz rezerwat głuptaków na Cape Kidnappers. Rano skierowaliśmy Tweety na wzgórze Te Mata, które po maorysku oznacza dokładnie "Twarz Rongokako". Rongokako to przodek plemienia Ngati Kahungunu, które zamieszkuje ten obszar Nowej Zelandii (ah, te maoryskie nazwy. Spamiętać je wszystkie to niezłe wyzwanie). Pogoda nie dopisała, ale samo wzgórze to bardzo przyjemne miejsce. Podczas słonecznych i bezchmurnych dni, widać stąd podobno Ruapehu, najwyższy szczyt Północy.

Im dalej w las, tym pogoda była coraz lepsza. Druga z przewidzianych na ten dzień 'atrakcji' to kolonia głuptaków na Cape Kidnappers, z którym też wiąże się ciekawa historia. Otóż, grupa Maorysów podjęła próbę porwania chłopca tahitańskiego pochodzenia ze statku Jamesa Cooka, który według notatek znajdował się w wodzie. Chłopiec został wciągnięty na łódź przez Maorysów, lecz ekipa HMS Endeavour momentalnie otworzyła ogień, zabijając dwóch maori. Chłopcu udało się uciec, a James Cook nazwał to miejsce Cape Kidnappers.

Dziś znajduje się tu bardzo duży rezerwat głuptaków australijskich. Nie jakieś tam kilka ptaków. Setki, tysiące tych całkiem sporych i bardzo ładnych ptaszysk. Potrafią one podobno - po zobaczeniu ryby w wodzie - rozpędzić się do 120km/h i wpaść lotem nurkowym do wody po ofiarę. Wszystko to dzięki pęcherzykom powietrza umieszczonym na czaszce i klatce piersiowej tych ptaków. Są dość towarzyskie i nie boją się zbytnio obecności ludzi. Rezerwat znajduje się około 2,5 godziny od parkingu, idzie się plażą i trzeba uważać na pływy, tzn., że głuptaki codziennie ogląda się o innej porze można, ze względu na poziom wody w oceanie. Nie jest to krótka wyprawa, bo zajmuje około 5-6 godzin, zależnie od tego ile siedzi się na górze ale warto. Warto, bo to świetne miejsce!

Po drodze stało nam się jednak coś, co stać się nie powinno. Otóż, po krótkiej wizycie w toalecie, przed samym podejściem na wzgórze, złapałem nieofrtunnie aparat i pasek zahaczył o szczebelek ławki. Efekt? Upadek na ziemię i zbity filtr polaryzacyjny! Przed samymi głuptakami :( Musiałem kombinować na szybko nowy filtr, ale na szczęście tutaj wiedzą, że dużo osób podróżuje i brak permanentnego adresu nie stanowi problemu. Po prostu następnego dnia zadzwoniłem z Napier do firmy, która zajmuje się dystrybucją Marumi na NZ i dzień później, w Taupo, czekał na mnie świeżutki filtr :) Załączamy jedną fotkę z efektem 'rozbitego filtra' :)

































Witaj w Mordorze! - kilka słów o Tongariro Alpine Crossing na blogu. A poniżej klika fotek na zachętę :) Miłej lektury :)














Wielkie Jezioro Taupo - mekka sportów wodnych na Wyspie Północnej. To największy słodkowodny zbiornik wodny w całej Australazji i uwierzcie - naprawdę kawał jeziora. Samo miasteczko też niczego sobie - bardzo przyjazne dla turysty, z mnóstwem kawiarni, barów, restauracji i sklepów z pamiątkami. Na każdym kroku reklamy bungy, skydive, jetboat, itp. Dla nas to był jednak tylko przystanek pomiędzy Tongariro, a Rotoruą.





Lokalną atrakcją jest Huka Falls, czyli miejsce gdzie tutejsza rzeka nagle zwęża się do kilku metrów, przez co piętrzy się niemiłosiernie, stwarzając atrakcję dla każdego kto znajduje się w pobliżu. Nie kręcą nas tego typu rzeczy, gdzie robisz dwa kroki z parkingu i jesteś - mnóstwo ludzi, słychać tylko dźwięk migawki - ale trzeba przyznać, że Huka Falls robi wrażenie. Ogrom siły wody jest tutaj nie do opisania.





Potem ruszyliśmy w stronę Tongariro NP. Tak się akurat złożyło, że był czwartek po południu i nie mieliśmy co ze sobą zrobić, bo na alpine Crossing wybieraliśmy się dopiero w sobotę. Całkiem przypadkiem, w Internecie odkryliśmy Tokaanu Thermal Pools i tamtejszy 15-minutowy spacer dookoła. To co zastaliśmy na miejscu przeszło nasze oczekiwania. Zgrało się wszystko - czas, miejsce i światło. Nie było tam nikogo. Nie znajdziesz tego w żadnym przewodniku, a my gdyby nie nadprogramowy czas, również byśmy tam nie pojechali. Z 15 minut zrobiło nam się dobre półtorej godziny, ale to właśnie stamtąd, a nie z Milford, Tongariro, Queenstown czy Abel Tasman mamy najpiękniejsze fotki. Niżej kilka przykładów:











Radość z udanego popołudnia nie trwała jednak długo. Wraz z ostatnimi fotkami, aparat odmówił posłuszeństwa. Po prostu nie dało się zrobić zdjęcia. Po przeszperaniu forów okazało się, że prawdopodobnie mechanizm podnoszenia lustra uległ uszkodzeniu. Na dzień przed Tongariro! Tego dnia kładliśmy się spać z myślą, że jutro rano, zamiast do Tongariro będziemy śmigać do Taupo i szukać pracy oraz rozwiązywać problem ze sprzętem foto. Co było dalej, napiszemy w następnym poście :)Pod koniec 1998 roku, Peter Jackson wraz z ekipą produkcyjną przeczesywali śmigłowcem terytorium Nowej Zelandii, w celu znalezienia najbardziej odpowiedniego miejsca na Hobbiton. Padło na Alexander Farm. Jeden z pracowników planu zapukał zatem popołudniową porą do drzwi właściciela farmy. W telewizji leciał akurat mecz All Blacks i nie trzeba chyba tłumaczyć, że ów właściciel miał nietęgą minę, że ktoś mu przeszkadza. "Dzień dobry, chcielibyśmy na Pańskiej farmie nakręcić gigantyczną produkcję filmową, ale niestety nie jestem w stanie zdradzić na razie jakichkolwiek szczegółów. Czy mógłbym odbyć spacer po farmie?" - zapytał przedstawiciel New Line Cinema. "Jasne, tylko upewnij się, że zamknąłeś za sobą bramę i nie będziesz przeszkadzał moim owcom" - odpowiedział właściciel zamykając drzwi, zadowolony, że może wrócić do oglądania meczu rugby. Być może ta opowieść jest nieco podkoloryzowana na potrzeby marketingowe Hobbitonu, niemniej jednak już pół roku później rozpoczęto pierwsze prace nad domkami dla hobbitów na Alexander Farm.

Na miejscu oprócz punktu informacyjnego i kasy biletowej, znajduje się również kawiarnia i sklep z pamiątkami, a wszystko to zawalone ludźmi jak Carrefour przed świętami. Ceny w tym sklepie to gratka dla ludzi z grubym portfelem albo okazja do spłukania się z całej mamony dla największych fanów i zapaleńców serii LoTR. Można tu w końcu nabyć takie cudeńka jak kapelusz Gandalfa czy płaszcz Aragorna - jedyne osiemset dolców za sztukę. Są też krasnoludzkie klucze do skarbców, wisiorki elfów czy cała gama pierścieni, naturalnie z tym najważniejszym na czele. Ceny wahają się od stówki do trzech-czterech. Jesteś w stanie wyobrazić sobie wyłożenie 200 dolarów na kawałek metalowego klucza krasnali, wielkości dorodnego banana, z wyrytymi na nim pseudo-inskrypcjami? Albo 150 dolców za ręcznie malowaną figurkę Frodo, trzy razy większą od ludzika lego? To może przekona Cię stówka za pierścień Rohanu? Albo trzy i pół paki za makietę hobbit-hole w rozmiarze 20x10cm? Odlot. A najlepsze, że kolejka do kasy się nie kończy :)

Cały post i więcej fotek na blogu tutaj :)













Wracamy do Tongariro. Przez jeden wieczór wydawało nam się, że utknęliśmy na dobre, bo bez aparatu nie jedziemy dalej. Tym bardziej do Tongariro. Zaczęliśmy już nawet szukać pracy w okolicach Taupo i wysłaliśmy wiadomość o zepsutym aparacie do wszystkich serwisów foto w całej NZ - nawet do tych na południu.

Wstajemy rano i pierwsze co zrobiłem to włączyłem aparat i postanowiłem raz jeszcze sprawdzić, w którą stronę dziś jedziemy. Czasem zdarza się, że jak elektronika poleży przez noc to "sama" się naprawia. Takie naprawy wszyscy lubimy najbardziej. I tak było w tym przypadku! Nie jesteśmy pewni czy było to tymczasowe zmęczenie materiału czy obecność pary wodnej w pobliżu i zawilgocenie styków w aparacie - nie ważne. Robi zdjęcia, więc jedziemy do Tongariro. A tam oprócz opisanego już Alpine Crossing, zamierzaliśmy wdrapać się na Ruapehu - najwyższy szczyt Północy i największy nowozelandzki wulkan.

Streścimy na szybko jak to powinno wyglądać, a jak wyglądało naprawdę. No więc strona DOC, która do tej pory działała bez zarzutu, wyprowadziła nas w pole. Po prostu na stronie departamentu konserwacji NZ jest podana zła droga. Może inaczej - nie zła, a gorsza. Stroma, niebezpieczna i wcale nie jesteśmy pewni czy rozsądna. Było mega ciężko i hardkorowo, a dziś uważamy to za najbardziej niebezpieczną rzecz jaką w życiu zrobiliśmy. Dotarliśmy do wierzchołka po dobrych trzech godzinach, ale okazało się, że ten właściwy szczyt i jezioro w kraterze jest po drugiej stronie grani i czeka nas jeszcze dobre półtorej godziny do celu po górskich grzbietach. Po drodze mieliśmy dwa momenty zwątpienia. Dwa razy zastanawialiśmy się nad odwrotem. Ruapehu prawie nas pokonało, ale finalnie cel został osiągnięty i uważamy wulkan za coś kapitalnego. Widok na jezioro robi wrażenie i warto było cierpieć tą drogę na szczyt. Wróciliśmy już poprawną drogą i wtedy okazało się jak duże kółko zrobiliśmy. Niżej kilka zdjęć i link do pełnego posta na blogu :)

Mount Ruapehu na okrągło. Różnica pomiędzy tym jak było, a jak powinno być naprawdę.